Bilecikli 83 yaşındaki bayan ömrünün 60 yılını engelli oğluna adadı

Bilecik‘in İnhisar ilçesinde 83 yaşındaki Sabire Çotak, konuşma manisi bulunan, yürüme zahmeti çeken ve görme yetisini kısmen yitiren oğluna etrafındakilerin yardımıyla takviye oluyor.

İlçeye 10 kilometre uzaklıktaki Tarpak köyünde yaşayan anne Çotak, ömrünü 4 çocuğundan biri olan 60 yaşındaki engelli oğlu Yaşar’a adadı.

Anne Çotak, iki katlı ahşap konutlarında devletin verdiği bakım fiyatı ve vefat eden eşinden kalan maaşla engelli oğluna bakıyor.

6 torunu, 8 torununun torunu bulunan Çotak, en büyük takviyesi onların yanı sıra karşı komşusu da olan 65 yaşındaki kız kardeşi Seniha Sağır ve köylülerden görüyor.

Sabire Çotak, AA muhabirine, evlendiğinde kayınvalidesi ve kayınlarıyla yaşadığını, 1963’te oğlu Yaşar Çotak’ın doğum sırasında havale geçirdiğini söyledi.

Oğlunu doktora götürdüklerini belirten Çotak, evladının 8 yaşına kadar yürüyemediğini söz etti.

“Allah bana sıhhat verdiği sürece oğluma bakacağım”

Çotak, oğlunun kıyafetlerini giyemediğini, bu mevzuda ona kız kardeşiyle yardımcı olduklarını anlattı.

Onu birçok kere doktora götürdüklerini fakat rahatsızlıklarının tedavisinin bulunmadığını lisana getiren Çotak, şunları kaydetti:

“Bazen yemek yemez, ‘Hasta mısın, bir şeyin var mı?’ diye sorsak, başını üste yanlışsız kaldırır. Tabipten korkar. Eskişehir’de oğlum var, onunla doktora götürüyorum. Elleriyle ve mırıldanarak, bana anlatmaya çalışıyor. Gözüm açık sarfiyat, benim tek derdim, bana bir şey olursa, tek başına ne yapacak? Köylülerimiz oğlumu çok korurlar, severler. Köyün ağabeyidir. Cebinde parası olur, kimse almaz. Allah razı olsun, korurlar oğlumu.

Sabah namazı hariç vakit namazlarının hepsine sarfiyat. Akşam namazına gidince gelmez, kahvede köylülerle oturur, çay içer. Yatsı namazından sonra komşularımız meskene getirir. ‘Nereden geliyorsun?’ diye sorduğumda, iki elini kulaklarını götürür. Namazdan geldiğini anlarım. Benim söylediklerimi anlar, kendisi konuşamıyor, el hareketleriyle anlatır. Bazen ağlıyorum fakat birinci günkü üzere bakıyorum. Allah’tan gelen bir hastalık. Buna da şükür. Yavaş yavaş mescide ve kahveye gidip geliyor. Dizlerinde derman yok. Ben ona kıyamam. Akşam yattığı vakit üstü açık mı diye bakarım. Allah bana sıhhat verdiği sürece oğluma bakacağım.”

Çotak, oğlunun, biriktirdiği bozuk paralarla oynadığını, mescitte depremzedeler için para toplandığını söylediğinde paraları poşete koyup 200 lirasını bağışladığını tabir etti.